Εργασία δημιουργικής γραφής:
Φανταστείτε ότι η Ιουλία και ο εργοδότης της ζουν σήμερα σε μια ελληνική
πόλη. Να γράψετε έναν σύντομο διάλογο ανάμεσά τους, στον οποίο η
δασκάλα αντιδρά στην αδικία που υφίσταται και διεκδικεί με δυναμικό
τρόπο τον μισθό της. Σκεφτείτε το κείμενό σας ως μονόπρακτο για το
θέατρο ή σενάριο για αυτοτελές επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς.
Εργασία του μαθητή Δημήτρη Μαντζούρη, Β2
Όπως λέγαμε, συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια
το μήνα.
-Για σαράντα.
-Όχι τριάντα, το έχω σημειώσει.
-Μα και έγω το έχω σημειώσει. Σαράντα
συμφωνήσαμε.
-Δεν με νοιάζει, έγω πάντοτε τριάντα ρούβλια
δίνω στις δασκάλες.
-Αυτές οι κλεψιές δεν μ’ αρέσουν. Σας
παρακαλώ!
-Εντάξει, εντάξει, σαράντα. Λοιπόν, έχεις δύο
μήνες στο σπίτι.
-Δύο μήνες και πέντε μέρες.
-Όχι δύο μήνες, το έχω σημειώσει.
-Μα σας παρακαλώ! 14/9 ήρθα στο σπίτι και τώρα
έχουμε 19/10 άρα δύο μήνες και πέντε μέρες.
-Εντάξει, ότι πεις. Δεν δούλεψες εννιά
κυριακκές και είχαμε και τρεις γιορτές. Επίσης, ο μικρός ήταν άρρωστος τέσσερις
μέρες και δεν του έκανες μάθημα. Άλλες τρεις ακόμα μέρες είχες πονόδοντο. Άρα
αφαιρούμε…
-Είχαμε συμφωνήσει να πληρώνομαι και τις
κυριακές και όλες τις μέρες, εφόσον είμαι στο σπίτι σας, προσέχοντας τα παιδιά και όχι όπου θέλω
εγώ.
-Μάλλον έχεις δίκιο. Την παραμονή της
πρωτοχρονιάς όμως, έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού και της δεκαπέντε του μηνός
ο μικρός σκαρφάλωσε σε ένα δέντρο με αποτέλεσμα να πιαστεί το σακάκι του από το κλαδί
του δέντρου και να σκιστεί. Βγάζουμε λοιπόν συνολικά δεκαοχτώ ρούβλια.
-Πρώτον, εγώ δεν έσπασα κανένα
φλιτζάνι. Ο μικρός το έκανε όχι εγώ.
-Ε και; Εσύ δεν θα έπρεπε να προσέχεις τον
μικρό για να μην κάνει αταξίες;;;
-Ναι συμφωνώ, αλλά το ότι ο μικρός έσπασε ένα
φλιτζάνι δεν σημαίνει ότι πρέπει να το πληρώσω εγώ από τον μισθό μου. Επίσης
ούτε εγώ φταίω αν σκίστηκε το σακάκι του παιδιού, πόσο μάλλον να το χρεωθώ από το μισθό
μου.
-Εντάξει. Στις είκοσι του μηνός, η καμαριέρα
έκλεψε τα μποτάκια της Βαρβάρας, αλλά εσύ δεν το πρόσεξες. Αφαιρούμε λοιπόν άλλα δύο ρούβλια.
-Μα τι λέτε! Αυτό τι σχέση έχει να κάνει με
εμένα; Δεν τα έκλεψα εγώ τα μποτάκια, άρα δεν θα πρέπει να επιβαρυνθεί ο δικός
μου μισθός.
-Στις δέκα του Γενάρη, δανείστηκες από εμένα δέκα ρούβλια.
-Μα αυτό δεν έγινε ποτέ!
-Μα πως δεν έγινε, το έχω σημειώσει.
-Απ’ ό,τι έχω καταλάβει, συνηθίζετε να σημειώνετε ανύπαρκτα
πράγματα, γιατί
αυτό ποτέ δεν έγινε, σας το ορκίζομαι! Εγώ μόνο μια φορά δανείστηκα χρήματα από
την κυρία, 3 ρούβλια για την ακρίβεια. Όμως τα επέστρεψα την επόμενη ημέρα!
-Μάλιστα. Ορίστε λοιπόν, ογδόντα ρούβλια. Τουλάχιστον εσύ
δεν είσαι σαν κάτι άλλες γυναίκες που υποκύπτουν σε ό,τι τους λένε οι άλλοι.
Εσύ έχεις βούληση κι αυτοπεποίθηση.
-Ευχαριστώ, ευχαριστώ πολύ.
Εργασία της μαθήτριας Στέλλας Γιαγκάζογλου, Β2.
(…)
- Στις 10 του Γενάρη σου δάνεισα δέκα ρούβλια…
- Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα.
- Το ΄χω σημειώσει!
- Μα σας λέω δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο! Θα το θυμόμουν, και θα σας το
έλεγα!
- Ιουλία, ξέρω πάρα πολύ καλά τι δίνω στην κάθε δασκάλα, δεν υπάρχει περίπτωση
να έχω σημειώσει κάτι λάθος.
- Άμα πιστεύετε ότι δεν είμαι αδικημένη από εσάς, κάνετε μεγάλο λάθος!
- Τι υπονοείς Ιουλία;
- Μου στερήσατε 69 ρούβλια λέγοντάς μου διάφορες δικαιολογίες και
βρίσκοντας αφορμές. Την ημέρα που τα μποτάκια της Βαρβάρας κλάπηκαν από μία
καμαριέρα, δεν βρισκόμουν μόνο εγώ στον χώρο εκείνο, αλλά και οι καθαρίστριες,
μαζί με άλλες δύο δασκάλες. Επίσης, επειδή είμασταν στην αυλή, είχα στο νου μου
και τα υπόλοιπα παιδιά. Γιατί λοιπόν να αφαιρέσετε 5 ολόκληρα ρούβλια από εμένα,
και δεν αντιμετωπίσατε με ηρεμία και υπευθυνότητα την κατάσταση, για να βρείτε
ποιανού ήταν τελικά το φταίξιμο;
- Τέλος!!! Δεν θα ανεχτώ την απίστευτα αντιδραστική συμπεριφορά σου! Θα
έπρεπε να με ευχαριστείς που σου έδωσα έστω 11 ρούβλια, παρά να με αμφισβητείς
και να με αποκαλείς άδικο!
- Δεν θα φύγω αν δεν μου δώσετε τα ρούβλια που μου αναλογούν κύριε. Με
όλο το σεβασμό, μα πρέπει να καταλάβετε πως ο τρόπος που μοιράζετε τα χρήματά
μας είναι πολύ λάθος! Δείτε γύρω σας. Οι περισσότερες δασκάλες παλεύουν με νύχια
και με δόντια για να μπορέσουν να ζήσουν όσο πιο ωραία και εύκολα μπορούν με
τις οικογένειές τους, και εσείς τους στερείτε την ελευθερία αυτή!
Ο εργοδότης έμεινε με το στόμα του ανοιχτό. Δεν ήξερε τι να πει, πώς να
αντιδράσει, αν η Ιουλία είχε δίκιο ή όχι… Μετά από λίγη ώρα σκέψης, αποφάσισε
επιτέλους ποια ήταν η σωστή πράξη.
- Λοιπόν έχεις δίκιο. Δεν
σκεφτόμουν καθαρά. Πάρε τα 80 ρούβλια σου, και αύριο μάλιστα, θα ανακοινώσω σε
όλες τις δασκάλες ότι από εδώ και πέρα, κάθε μήνα, θα παίρνουν 40 ρούβλια, όσο
είναι το σωστό! Χίλια συγνώμη Ιουλία, δεν θα ξανά- αδικήσω κανέναν!
Εργασία της μαθήτριας Πηνελόπης Τόντζου, Β5.
(Η σκηνή αρχίζει με την
Ιουλία και το αφεντικό να κάθονται στο γραφείο)
- Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, λέει το
αφεντικό. Θα 'χεις ανάγκη από χρήματα. Λοιπόν... Συμφωνήσαμε για
τριάντα ρούβλια το μήνα...
-Με όλο τον σεβασμό, κύριε, αλλά… –
(Το αφεντικό διακόπτει την Ιουλία)
-Το έχω σημειώσει, θέλεις να κάνεις αντίλογο και να βρεθείς άλλη μια φορά χωρίς
δουλειά;
( Η Ιουλία δεν συνεχίζει την συζήτηση και καταπνίγει
την κάθε είδους αντίρρηση)
-Τέλος πάντων. Δύο μήνες.
-Και πέντε μέρες ….
-Δύο μήνες …, είπε σηκώνοντας λίγο το
σημειωματάριο. Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια. Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές
... δε δουλεύετε τις Κυριακές. Πηγαίνετε περίπατο με τα παιδιά. Έπειτα έχουμε
τρεις γιορτές... Τρεις γιορτές... μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα...
Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα... Μονάχα με τη
Βαρβάρα ασχολήθηκες... Χμ! σαράντα ένα ρούβλια... Σωστά;
- Όχι …, λέει αυστηρά η Ιουλία, δεν είναι όπως τα
παρουσιάζετε τα γεγονότα. Της Κυριακές πηγαίνω τα παιδιά περίπατο, δεν πιάνεται
για δουλειά αυτό;
(Η Ιουλία, αφότου κάνει την ρητορική ερώτηση, συνεχίζει
να μιλάει στον ίδιο ήρεμο τόνο)
- Ο Κόλιας
ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες, αλλά εγώ συνέχισα να έρχομαι και τον πρόσεχα και
έκανα μάθημα στην Βαρβάρα, άρα διπλός κόπος, γιατί έκανα και την νοσοκόμα που
δεν είχαμε συμφωνήσει. Αν ήταν να μην πληρωθώ, να μου το λέγατε να μην ερχόμουν
καθόλου! Έχω άδικο; είπε η Ιουλία μην έχοντας αφήσει ελεύθερη κάποια
δικαιολογία για το αφεντικό της.
-Όχι, είπε το αφεντικό
έκπληκτο από την απάντηση της Ιουλίας.
-Πολύ ωραία, τώρα θα
παρακαλούσα να μου δώσετε τα λεφτά που αρμόζουν στον κόπο μου! είπε
αποφασιστικά η Ιουλία.
-Ορίστε …, είπε το
αφεντικό τείνοντας το χέρι του με τα ρούβλια προς την δασκάλα.
(Η σκηνή τελειώνει με την Ιουλία να έχει μια ευχαρίστηση στο
πρόσωπο της, επειδή το αφεντικό της δεν κατάφερε να την εξαπατήσει, ενώ στο
αφεντικό ένα είδος θυμού εμφανίζεται στο πρόσωπό του, γιατί δεν κατάφερε να
επιβληθεί σε κάποιον, όπως έκανε συνήθως)
Περισσότερες εργασίες θα βρείτε στα σχόλια
