Εργασία δημιουργικής γραφής:
Φανταστείτε ότι η Ιουλία και ο εργοδότης της ζουν σήμερα σε μια ελληνική πόλη. Να γράψετε έναν σύντομο διάλογο ανάμεσά τους, στον οποίο η δασκάλα αντιδρά στην αδικία που υφίσταται και διεκδικεί με δυναμικό τρόπο τον μισθό της. Σκεφτείτε το κείμενό σας ως μονόπρακτο για το θέατρο ή σενάριο για αυτοτελές επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς.
Εργασία του μαθητή Δημήτρη Μαντζούρη, Β2
Όπως λέγαμε, συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια το μήνα.
-Για σαράντα.
-Όχι τριάντα, το έχω σημειώσει.
-Μα και έγω το έχω σημειώσει. Σαράντα συμφωνήσαμε.
-Δεν με νοιάζει, έγω πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες.
-Αυτές οι κλεψιές δεν μ’ αρέσουν. Σας παρακαλώ!
-Εντάξει, εντάξει, σαράντα. Λοιπόν, έχεις δύο μήνες στο σπίτι.
-Δύο μήνες και πέντε μέρες.
-Όχι δύο μήνες, το έχω σημειώσει.
-Μα σας παρακαλώ! 14/9 ήρθα στο σπίτι και τώρα έχουμε 19/10 άρα δύο μήνες και πέντε μέρες.
-Εντάξει, ότι πεις. Δεν δούλεψες εννιά κυριακκές και είχαμε και τρεις γιορτές. Επίσης, ο μικρός ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα. Άλλες τρεις ακόμα μέρες είχες πονόδοντο. Άρα αφαιρούμε…
-Είχαμε συμφωνήσει να πληρώνομαι και τις κυριακές και όλες τις μέρες, εφόσον είμαι στο σπίτι σας, προσέχοντας τα παιδιά και όχι όπου θέλω εγώ.
-Μάλλον έχεις δίκιο. Την παραμονή της πρωτοχρονιάς όμως, έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού και της δεκαπέντε του μηνός ο μικρός σκαρφάλωσε σε ένα δέντρο με αποτέλεσμα να πιαστεί το σακάκι του από το κλαδί του δέντρου και να σκιστεί. Βγάζουμε λοιπόν συνολικά δεκαοχτώ ρούβλια.
-Πρώτον, εγώ δεν έσπασα κανένα φλιτζάνι. Ο μικρός το έκανε όχι εγώ.
-Ε και; Εσύ δεν θα έπρεπε να προσέχεις τον μικρό για να μην κάνει αταξίες;;;
-Ναι συμφωνώ, αλλά το ότι ο μικρός έσπασε ένα φλιτζάνι δεν σημαίνει ότι πρέπει να το πληρώσω εγώ από τον μισθό μου. Επίσης ούτε εγώ φταίω αν σκίστηκε το σακάκι του παιδιού, πόσο μάλλον να το χρεωθώ από το μισθό μου.
-Εντάξει. Στις είκοσι του μηνός, η καμαριέρα έκλεψε τα μποτάκια της Βαρβάρας, αλλά εσύ δεν το πρόσεξες. Αφαιρούμε λοιπόν άλλα δύο ρούβλια.
-Μα τι λέτε! Αυτό τι σχέση έχει να κάνει με εμένα; Δεν τα έκλεψα εγώ τα μποτάκια, άρα δεν θα πρέπει να επιβαρυνθεί ο δικός μου μισθός.
-Στις δέκα του Γενάρη, δανείστηκες από εμένα δέκα ρούβλια.
-Μα αυτό δεν έγινε ποτέ!
-Μα πως δεν έγινε, το έχω σημειώσει.
-Απ’ ό,τι έχω καταλάβει, συνηθίζετε να σημειώνετε ανύπαρκτα πράγματα, γιατί αυτό ποτέ δεν έγινε, σας το ορκίζομαι! Εγώ μόνο μια φορά δανείστηκα χρήματα από την κυρία, 3 ρούβλια για την ακρίβεια. Όμως τα επέστρεψα την επόμενη ημέρα!
-Μάλιστα. Ορίστε λοιπόν, ογδόντα ρούβλια. Τουλάχιστον εσύ δεν είσαι σαν κάτι άλλες γυναίκες που υποκύπτουν σε ό,τι τους λένε οι άλλοι. Εσύ έχεις βούληση κι αυτοπεποίθηση.
-Ευχαριστώ, ευχαριστώ πολύ.
Εργασία της μαθήτριας Στέλλας Γιαγκάζογλου, Β2.
(…)
- Στις 10 του Γενάρη σου δάνεισα δέκα ρούβλια…
- Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα.
- Το ΄χω σημειώσει!
- Μα σας λέω δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο! Θα το θυμόμουν, και θα σας το έλεγα!
- Ιουλία, ξέρω πάρα πολύ καλά τι δίνω στην κάθε δασκάλα, δεν υπάρχει περίπτωση να έχω σημειώσει κάτι λάθος.
- Άμα πιστεύετε ότι δεν είμαι αδικημένη από εσάς, κάνετε μεγάλο λάθος!
- Τι υπονοείς Ιουλία;
- Μου στερήσατε 69 ρούβλια λέγοντάς μου διάφορες δικαιολογίες και βρίσκοντας αφορμές. Την ημέρα που τα μποτάκια της Βαρβάρας κλάπηκαν από μία καμαριέρα, δεν βρισκόμουν μόνο εγώ στον χώρο εκείνο, αλλά και οι καθαρίστριες, μαζί με άλλες δύο δασκάλες. Επίσης, επειδή είμασταν στην αυλή, είχα στο νου μου και τα υπόλοιπα παιδιά. Γιατί λοιπόν να αφαιρέσετε 5 ολόκληρα ρούβλια από εμένα, και δεν αντιμετωπίσατε με ηρεμία και υπευθυνότητα την κατάσταση, για να βρείτε ποιανού ήταν τελικά το φταίξιμο;
- Τέλος!!! Δεν θα ανεχτώ την απίστευτα αντιδραστική συμπεριφορά σου! Θα έπρεπε να με ευχαριστείς που σου έδωσα έστω 11 ρούβλια, παρά να με αμφισβητείς και να με αποκαλείς άδικο!
- Δεν θα φύγω αν δεν μου δώσετε τα ρούβλια που μου αναλογούν κύριε. Με όλο το σεβασμό, μα πρέπει να καταλάβετε πως ο τρόπος που μοιράζετε τα χρήματά μας είναι πολύ λάθος! Δείτε γύρω σας. Οι περισσότερες δασκάλες παλεύουν με νύχια και με δόντια για να μπορέσουν να ζήσουν όσο πιο ωραία και εύκολα μπορούν με τις οικογένειές τους, και εσείς τους στερείτε την ελευθερία αυτή!
Ο εργοδότης έμεινε με το στόμα του ανοιχτό. Δεν ήξερε τι να πει, πώς να αντιδράσει, αν η Ιουλία είχε δίκιο ή όχι… Μετά από λίγη ώρα σκέψης, αποφάσισε επιτέλους ποια ήταν η σωστή πράξη.
- Λοιπόν έχεις δίκιο. Δεν σκεφτόμουν καθαρά. Πάρε τα 80 ρούβλια σου, και αύριο μάλιστα, θα ανακοινώσω σε όλες τις δασκάλες ότι από εδώ και πέρα, κάθε μήνα, θα παίρνουν 40 ρούβλια, όσο είναι το σωστό! Χίλια συγνώμη Ιουλία, δεν θα ξανά- αδικήσω κανέναν!
Εργασία της μαθήτριας Πηνελόπης Τόντζου, Β5.
(Η σκηνή αρχίζει με την Ιουλία και το αφεντικό να κάθονται στο γραφείο)
- Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, λέει το αφεντικό. Θα 'χεις ανάγκη από χρήματα. Λοιπόν... Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια το μήνα...
-Με όλο τον σεβασμό, κύριε, αλλά… –
(Το αφεντικό διακόπτει την Ιουλία)
-Το έχω σημειώσει, θέλεις να κάνεις αντίλογο και να βρεθείς άλλη μια φορά χωρίς δουλειά;
( Η Ιουλία δεν συνεχίζει την συζήτηση και καταπνίγει την κάθε είδους αντίρρηση)
-Τέλος πάντων. Δύο μήνες.
-Και πέντε μέρες ….
-Δύο μήνες …, είπε σηκώνοντας λίγο το σημειωματάριο. Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια. Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές ... δε δουλεύετε τις Κυριακές. Πηγαίνετε περίπατο με τα παιδιά. Έπειτα έχουμε τρεις γιορτές... Τρεις γιορτές... μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα... Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα... Μονάχα με τη Βαρβάρα ασχολήθηκες... Χμ! σαράντα ένα ρούβλια... Σωστά;
- Όχι …, λέει αυστηρά η Ιουλία, δεν είναι όπως τα παρουσιάζετε τα γεγονότα. Της Κυριακές πηγαίνω τα παιδιά περίπατο, δεν πιάνεται για δουλειά αυτό;
(Η Ιουλία, αφότου κάνει την ρητορική ερώτηση, συνεχίζει να μιλάει στον ίδιο ήρεμο τόνο)
- Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες, αλλά εγώ συνέχισα να έρχομαι και τον πρόσεχα και έκανα μάθημα στην Βαρβάρα, άρα διπλός κόπος, γιατί έκανα και την νοσοκόμα που δεν είχαμε συμφωνήσει. Αν ήταν να μην πληρωθώ, να μου το λέγατε να μην ερχόμουν καθόλου! Έχω άδικο; είπε η Ιουλία μην έχοντας αφήσει ελεύθερη κάποια δικαιολογία για το αφεντικό της.
-Όχι, είπε το αφεντικό έκπληκτο από την απάντηση της Ιουλίας.
-Πολύ ωραία, τώρα θα παρακαλούσα να μου δώσετε τα λεφτά που αρμόζουν στον κόπο μου! είπε αποφασιστικά η Ιουλία.
-Ορίστε …, είπε το αφεντικό τείνοντας το χέρι του με τα ρούβλια προς την δασκάλα.
(Η σκηνή τελειώνει με την Ιουλία να έχει μια ευχαρίστηση στο πρόσωπο της, επειδή το αφεντικό της δεν κατάφερε να την εξαπατήσει, ενώ στο αφεντικό ένα είδος θυμού εμφανίζεται στο πρόσωπό του, γιατί δεν κατάφερε να επιβληθεί σε κάποιον, όπως έκανε συνήθως)
Περισσότερες εργασίες θα βρείτε στα σχόλια
Στον παρακάτω διάλογο, θα δούμε ότι ο διευθυντής θέλει να δώσει ένα μάθημα στην Ιουλία, για να μάθει να εκφράζει την γνώμη της.
ΑπάντησηΔιαγραφή-Ιουλία, σήμερα παίρνεις τον μισθό σου, είχαμε συμφωνήσει 350 ευρώ τον μήνα.
-Μα συγγνώμη, στην αρχή μου είπατε για 500 ευρώ.
- Κάνεις λάθος, το έχω σημειώσει.
-Λοιπόν, ας είναι 350.
-Α! Και τώρα που το θυμήθηκα υπάρχουν και άλλες αιτίες που πρέπει να σου αφαιρέσω από το μισθό σου.
-Όχι, όχι, μα αποκλείεται , είστε σίγουρος;
-Α δεν θα με βγάλεις τρελό, εδώ το έχω σημειώσει.
-Καλά, αφού το έχετε σημειώσει.
-Λοιπόν, ας αρχίσουμε την καταμέτρηση. Ξεκινάμε. Για αρχή, έσπασες ένα φλιτζάνι που ήταν οικογενειακό κειμήλιο, οπότε σου αφαιρώ 10 ευρώ. Μετά χάλασες τον πίνακα με ένα μαρκαδόρο οπότε -50 ευρώ. Τώρα είμαστε στα 290 ευρώ.
-Τι; Αποκλείεται, μου κάνετε πλάκα, δεν είναι αστεία αυτά τα πράγματα.
-Όλα τα έχω σημειωμένα, δεν μπορείς να με κοροϊδέψεις. Συνεχίζω. Τις προάλλες ξόδεψες όλο το μελάνι από το φωτοτυπικό οπότε -60 ευρώ. Και κάτι τελευταίο, έσκισες τις κουρτίνες της τάξης όπου είσαι.
- Λοιπόν αρκετά, με έχετε φέρει ως εδώ, δεν θα με κοροϊδέψετε εμένα, θέλω τα 500 ευρώ που συμφωνήσαμε!
- Ε λοιπόν τα κατάφερες, τόση ώρα σε κοροϊδεύω, για να μάθεις να εκφράζεις την γνώμη σου. Και όχι να πιάνεσαι κορόιδο ό,τι και να σου πουν.
-Αχ με ανακουφίσατε τώρα ευτυχώς. Σας ευχαριστώ που με κάνατε να καταλάβω το λάθος μου και που με κάνατε να εκφράζω τη γνώμη μου σε τέτοιες καταστάσεις.
-Ορίστε τα χρήματα που δικαιούσαι.
-Σας ευχαριστώ.
Οι μαθητές: Φώτης Γιολτζικνός, Βασίλης Κατσούρας, Μιχαέλα Γουλάρα, Αναστασία Διαμάντη (Β2)
- Κάθισε Ιουλία να σου δώσω τον μισθό σου μιας που είναι τέλη του μηνός. Από ό,τι θυμάμαι, συμφωνήσαμε για τετρακόσια ευρώ τον μήνα!
ΑπάντησηΔιαγραφή- Για τετρακόσια σαράντα!
- Μα όχι! Το έχω σημειώσει κιόλας, τετρακόσια ευρώ όπως κάθε χρόνο!
- Ναι, τετρακόσια μου δίνατε παλιά που τα παιδιά ήταν μικρά και δεν είχα τόσες υποχρεώσεις, τώρα που είναι μεγαλύτερα και χρειάζεται να μένω περισσότερη ώρα μαζί τους η τιμή ανέβηκε στα τετρακόσια σαράντα τον μήνα! Έχω και εγώ οικογένεια που πρέπει να φροντίσω!
- Εντάξει, ό,τι πεις! Παρόλο που ανέβηκε κατά πολύ η τιμή θα σου κάνω το χατίρι, γιατί τα παιδιά σε συμπαθούν και είσαι καλή στη δουλειά σου. Τέλος πάντων! Λοιπόν μέχρι τώρα έχεις δουλέψει δύο μήνες, αφαιρούμε τις Κυριακές και τα Σάββατα που ήθελες να τα περνάς με την οικογένειά σου, αφαιρούμε και τις γιορτές και τρεις μέρες που ζήτησες άδεια γιατί είχες πονόδοντο… Α! και τώρα που το θυμήθηκα, ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερεις μέρες και έκανες μάθημα μόνο με την Βαρβάρα άρα αυτό μας κάνει…
- Συγνώμη, (τον διέκοψε η Ιουλία) αλλά όταν ο Κόλιας ήταν άρρωστος κάναμε πάλι μάθημα αλλά ηλεκτρονικά για να μην μείνει πίσω!
- Α έτσι έγινε! Μάλλον ξέχασα να το σημειώσω. Δεν πειράζει… λοιπόν το συνολικό ποσό σου είναι: αν έπρεπε να σου δώσω οχτακόσια ογδόντα ευρώ εεεε περίπου οχτακόσια είκοσι ευρώ. Συμφωνείς;
- Εμμ…. ναι, εντάξει συμφωνώ!
- Την παραμονή της πρωτοχρονιάς, έσπασες ένα φλιτζάνι με το πιάτο του καθώς επίσης και από την απροσεξία σου ο Κόλιας έσκισε το καλό του το σακάκι και η καμαριέρα έκλεψε τις μπότες της Βαρβάρας! Για να είμαστε δίκαιοι, πιστεύω ότι πρέπει να κρατήσω κάποια χρήματα από τον μισθό σου για αυτά τα ατυχήματα!
- Με όλο τον σεβασμό, αλλά θα διαφωνήσω μαζί σας! Δεν είμαι υποχρεωμένη να πληρώσω τίποτα από αυτά καθώς δεν είναι δικιά μου όλη η ευθύνη! Το φλιτζανάκι το έσπασα όταν ο Κόλιας έπεσε πάνω μο,υ καθώς έτρεχε μέσα στο σπίτι, για τις μπότες της Βαρβάρας επίσης έφταιγε η «Κυρία» η οποία μου ζήτησε βοήθεια για να μεταφέρει κάτι πράγματα και μου απέσπασε την προσοχή και το σακάκι του μικρού το πήγα στον ράφτη με δικά μου χρήματα και το έκανε σαν καινούργιο αν θυμάστε!
- Εντάξει εντάξει! Αρκετά άκουσα! Καταλαβαίνω. Πάρε τώρα τα χρήματα σου και μπορείς να πηγαίνεις!
- Σας ευχαριστώ πολύ! Να περάσετε ένα καλό Σαββατοκύριακο με την οικογένειά σας! Γεια σας!
Σταυρουλάκη Παρασκευή (Β5)
[Κάθονται και κάνουν τον λογαριασμό (Ιουλία και το αφεντικό)]
ΑπάντησηΔιαγραφή-Κάθισε να κάνουμε τον λογαριασμό, είπε το αφεντικό. Θα θέλεις πολύ τα χρήματα. Λοιπόν… Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια το μήνα, σωστά;
-Όχι για σαράντα ρούβλια είχαμε πει!
-Λάθος για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω.
-Αν δεν μου δώσετε σαράντα ρούβλια θα αναγκαστώ να μην ξαναέρθω.
-Καλά λοιπόν, σαράντα. Δουλεύεις εδώ και δύο μήνες εδώ…
-Δύο μήνες και πέντε μέρες…
-Δύο μήνες, το έχω σημειώσει.
-Δύο μήνες και πέντε μέρες, το έχω σημειώσει, μην με λέτε ψεύτρα! Λοιπόν συνεχίστε.
-Καλά λοιπόν… Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές, αφού ήσασταν για περίπατο, έπειτα έχουμε τρεις γιορτές… βγάζω άλλα δώδεκα ρούβλια… Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και έκανες μάθημα μόνο στην Βαρβάρα. Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να καθίσεις μετά το φαγητό, άρα άλλα εφτά ρούβλια… Χμμ! Εξήντα ένα ρούβλια, σωστά;
-Όχι, γιατί πάλι πρόσεχα τα παιδιά τις Κυριακές… Πρόσεχα επίσης τον Κόλια που ήταν άρρωστος με ζήτημα να αρρωστήσω και εγώ, αλλά πάλι πρόσεχα την Βαρβάρα. Είχα πονόδοντο, όμως πάλι έκανα μάθημα και ας μην ήμουνα καλά… Δεν το διαπραγματεύομαι δεν είνει σωστό μου αφαιρέσετε ρούβλια.
Το αφεντικό της ήταν ξαφνιασμένο και είπε:
-Καλά, όμως έσπασες ένα φλιτζάνι και ένα πιατάκι μείον δύο ρούβλια, μια μέρα δεν πρόσεξες τον μικρό και έσκισε το σακάκι του άλλα δέκα ρούβλια… Άλλη μέρα μία καμαριέρα πήρε τα μποτάκια της Βαρβάρας άλλα πέντε ρούβλια. Στις δέκα του Γενάρη σου δάνεισα δέκα ρούβλια…
Η Ιουλία νευρίασε και είπε:
-Ποτέ δεν έγινε αυτό με το φλιτζανάκι και το πιάτο το έσπασε ο μικρός και είχα και άλλα παιδιά να προσέξω όταν έσκισε το σακάκι του, επομένως δεν φταίω εγώ για κάτι… Επίσης τα μποτάκια δεν τα πήρα εγώ, αλλά μια καμαριέρα, οπότε δεν έχετε λόγο να μου μειώσετε τον μισθό μου… Από την κυρία πήρα μόνο τρία ρούβλια και της τα επέστρεψα, οπότε δεν μπορείτε να μου μιλάτε έτσι, σωστά;
-Πολύ καλά, τότε πάρε τα ογδόντα ρούβλια σου… Πολύ χαίρομαι που αντίδρασες, μπράβο σου!
Τότε η Ιουλία του έφιξε το χέρι χαμογελώντας, του είπε ευχαριστώ και έφυγε.
Ζέρβα Χριστίνα (Β2)
…..
ΑπάντησηΔιαγραφή-...Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια τον μήνα…
-Για σαράντα…
-Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες.
-Μα σαράντα είχαμε πει, το θυμάμαι, και εγώ το έχω σημειώσει. Δεν θα με βγάλετε εμένα τρελή.
-Καλά, τέλος πάντων, σαράντα ρούβλια. Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ.
-Δύο μήνες και πέντε μέρες.
-Δυο μήνες ακριβώς, το έχω σημειώσει.
-Ναι, αλλά εγώ έχω σημειώσει δυο μήνες και πέντε μέρες ακριβώς,το θυμάμαι καλά.
-Καλά, δίκιο έχεις, δύο μήνες και πέντε μέρες. Πρέπει, όμως, να αφαιρέσουμε τις εννιά Κυριακές, που δεν δουλεύετε, αφού πηγαίνετε περίπατο με τα παιδιά.
-Ναι, αλλά δεν είχαμε συμφωνήσει κάτι τέτοιο. Επίσης, όπως και να έχει, έρχομαι και φροντίζω τα παιδιά σας, χάνοντας τον χρόνο μου. Όπως και στις γιορτές, είχαμε συμφωνήσει να με πληρώνετε κανονικά.
-Ναι είχαμε...τέλος πάντων, πάρε τα ογδόντα ρούβλια.
-Ευχαριστώ πολύ. Καλή συνέχεια.
Λαζαρίδου Μαρία (Β2)
Όπως λέγαμε, συμφωνήσαμε για πενήντα ρούβλια το μήνα.
ΑπάντησηΔιαγραφή-Για εξήντα.
-Όχι πενήντα , το έχω σημειώσει.
-Μα και έγω το έχω σημειώσει. Εξήντα συμφωνήσαμε.
-Δεν με νοιάζει, έγω πάντοτε πενήντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες.
-Αυτά τα πράγματα δεν μ’ αρέσουν. Σας παρακαλώ !
-Εντάξει, εξήντα. Λοιπόν, έχεις δύο μήνες στο σπίτι.
-Δύο μήνες και πέντε μέρες.
-Όχι δύο μήνες, το έχω σημειώσει.
-Μα σας παρακαλώ! 23/6 ήρθα στο σπίτι και τώρα έχουμε 28/7 άρα δύο μήνες και πέντε μέρες.
-Εντάξει, ό,τι πεις. Δεν δούλεψες πέντε κυριακκές και είχαμε και δύο γιορτές. Επίσης, ο μικρός ήταν άρρωστος δύο μέρες και δεν του έκανες μάθημα. Άλλες τέσσερις ακόμα μέρες είχες πονόδοντο. Άρα αφαιρούμε…
-Είχαμε συμφωνήσει να πληρώνομαι και τις κυριακές και όλες τις μέρες, εφόσον είμαι στο σπίτι σας, προσέχοντας τα παιδιά και όχι όπου θέλω εγώ.
-Μάλλον έχεις δίκιο. Την παραμονή της πρωτοχρονιάς όμως, έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού και στις δεκαπέντε του μηνός ο μικρός σκαρφάλωσε σε ένα δέντρο με αποτέλεσμα να πιαστεί το σακάκι του από το κλαδί του δέντρου και να σκιστεί. Βγάζουμε λοιπόν συνολικά τριάντα ρούβλια.
-Πρώτον, εγώ δεν έσπασα κανένα φλιτζάνι. Ο μικρός το έκανε όχι εγώ.
-Εσύ δεν θα έπρεπε να προσέχεις τον μικρό για να μην κάνει αταξίες;
-Συμφωνώ, αλλά το ότι ο μικρός έσπασε ένα φλιτζάνι δεν σημαίνει ότι πρέπει να το πληρώσω εγώ από τον μισθό μου. Επίσης ούτε εγώ φταίω αν σκίστηκε το σακάκι του παιδιού, πόσο μάλλον να το χρεωθώ από το μισθό μου.
-Εντάξει. Στις δέκα του μηνός, η καμαριέρα έκλεψε τα μποτάκια της Βαρβάρας, αλλά εσύ δεν το πρόσεξες. Αφαιρούμε λοιπόν άλλα πέντε ρούβλια.
-Μα τι λέτε! Αυτό τι σχέση έχει να κάνει με εμένα; Δεν τα έκλεψα εγώ τα μποτάκια, άρα δεν θα πρέπει να επιβαρυνθεί ο δικός μου μισθός.
-Στις δέκα του Γενάρη, δανείστηκες από εμένα είκοσι ρούβλια.
-Μα αυτό δεν έγινε ποτέ!
-Μα πώς δεν έγινε, το έχω σημειώσει.
-Σας παρακαλώ, αυτό που λέτε δεν έγινε, σας το ορκίζομαι! Εγώ μόνο μια φορά δανείστηκα χρήματα από την κυρία, έξι ρούβλια για την ακρίβεια. Όμως τα επέστρεψα την επόμενη ημέρα!
-Μάλιστα. Ορίστε, λοιπόν, ογδόντα ρούβλια. Τουλάχιστον εσύ έχεις βούληση κι αυτοπεποίθηση, όχι σαν κάτι άλλες γυναίκες που υποκύπτουν σε ό,τι τους λένε οι άλλοι.
-Ευχαριστώ, ευχαριστώ πολύ.
Δουλγερίδης Κωνσταντίνος (Β2)