Αγαπητό ημερολόγιο,
Άλλη μία
εξουθενωτική και εξαντλητική ημέρα μόλις τελείωσε. Όπως πάντα, έτσι και σήμερα,
υπέμεινα τις αντιξοότητες της δύσκολης και επίπονης εργασίας μου. Όντας
υποταγμένος σε ένα τυραννικό καθεστώς, βιώνοντας μία αμείλικτη και βάναυση
καθημερινότητα όπου οι ώρες ύπνου είναι λιγοστές και τα διαλείμματα ανύπαρκτα,
δουλεύω ασταμάτητα 15 ώρες, σε απάνθρωπες συνθήκες, μη διαφέροντας σε τίποτα
από έναν δούλο… Παρά τον μόχθο και τη
σκληρή προσπάθεια που καταβάλλω, η ζωή μου γίνεται συνεχώς χειρότερη. Η αμοιβή
μου είναι μηδαμινή και ανεπαρκής. Ως αποτέλεσμα, δε δύναμαι πια να θρέψω και
την ίδια μου την οικογένεια, ούτε να της προσφέρω τα απαραίτητα προς το ζην.
Βρίσκομαι σε απόγνωση και νιώθω πραγματική απελπισία, βιώνοντας την πλήρη
απαξίωση και εξαθλίωση. Ελπίζω, και εύχομαι από τα βάθη της ψυχής μου πως
κάποτε θα μπορέσουμε τόσο εγώ όσο και οι υπόλοιποι εργάτες που βρίσκονται στη θέση μου, να ζήσουμε και πάλι αξιοπρεπώς, διεκδικώντας τα δικαιώματα μας…
Χρήστος, Γ4
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Σήμερα ήταν μια ακόμα κουραστική μέρα. Μόλις γύρισα από τη δουλειά και είμαι υπερβολικά κουρασμένη για να κάνω το οτιδήποτε. Αισθάνομαι την κάθε μέρα της ζωής μου να γίνεται όλο και πιο κουραστική. Σήμερα, όπως πάντα, δούλεψα πολύ σκληρά για 14 ώρες συνεχόμενα και στο τέλος πάλι η πληρωμή μου ήταν ψίχουλα. Αν οι συνθήκες εύρεσης εργασίας δεν ήταν τόσο δύσκολες, θα είχα φύγει από αυτό το μέρος για να βρω μια καλύτερη δουλειά αλλά στην εποχή μας είναι καλό που έχω ό,τι έχω τώρα και δε θα έπρεπε να παραπονιέμαι. Κάθε μέρα όμως δεν μπορώ να κάνω τίποτα παρά να σκέφτομαι πώς θα ήταν οι ζωές ολονών μας αν ήμασταν σε δικά μας σπίτια και όχι αυτά τα μικρά δωματιάκια που έχουμε ή πώς θα ήταν αν μπορούσαμε να διαλέξουμε τη δουλειά μας χωρίς να αναγκαζόμαστε να κάνουμε κάτι που δε μας αρέσει ή αν μπορούσαμε να κάνουμε παράπονα χωρίς κανένα φόβο. Μπορεί και ελπίζω να το μάθουμε στο μέλλον....
Μαρία, Γ5
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Περνάω πολύ δύσκολα όλον αυτόν τον καιρό με τη δουλειά. Προσπαθώ να προσφέρω τα πάντα στην οικογένειά μου αλλά δε φτάνει. Μέχρι και τα παιδιά μας αναγκάζονται να δουλέψουν και να βοηθήσουν. Εργαζόμαστε 12-16 ώρες καθημερινά, δίχως ούτε μια μ΄ρα παύσης και ο μισθός μας δεν είναι αρκετός για να ζήσουμε καλά. Ίσα ίσα φτάνει μόνο για την τροφή μας. Δε ζούμε σε δικό μας σπίτι, ζούμε στριμωγμένοι πολλοί μαζί σε μικρά και ανθυγιεινά σπίτια. Είναι πολύ επικίνδυνα και το γεγονός πως πολλοί από εμάς πεθαίνουν νέοι με τρομοκρατεί. Άκουσα τις προάλλες δυο εργάτες να μιλάνε μεταξύ τους και ο ένας είπε στον άλλον πως το 1827, την προηγούμενη δηλαδή χρονιά, ο μεσος όρος ζωής των εργατών της γαλλικής αυτής βιομηχανικής πόλης που ζούμε, ήταν τα 27 χρόνια. Δε θέλω να πεθάνω και κι εγώ τόσο νέα. Θέλω να περάσει αυτό το μαρτύριο και να ζήσω κι εγώ τη χαρούμενη ζωή που αξίζω. Είναι άδικο. Γιατί όχι κι εμείς; Νιώθω κουρασμένη ψυχικά και σωματικά. Θέλω απλά να τελειώσει όλο αυτό. Τώρα πάω για ύπνο, γιατί νιώθω τα βλέφαρά μου να βαραίνουν...
Ιωάννα, Γ1
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Άλλη μια δύσκολη μέρα
πέρασε. Για πόσο ακόμα θα αναγκαζόμαστε εγώ και τα παιδιά μου να δουλεύουμε σε
αυτό το άθλιο μέρος; Είμαι εξαντλημένη! Δεν νιώθω καν τα πόδια μου, το μόνο που
νιώθω είναι ότι θα καταρρεύσω. Έχω όμως και δύο παιδιά να φροντίσω, αν και με
τον μισθό που παίρνω μας βλέπω να πεθαίνουμε της πείνας. Τρώμε από το ίδιο ψωμί εδώ και πέντε
ημέρες. Τα καημένα πρέπει να πεινάνε πολύ. Τι φταίνε και αυτά τα κακόμοιρα να
δουλεύουν από τα ξημερώματα έως αργά το απόγευμα; Μετά τι; Και που γυρνάνε
σπίτι σάμπως ξεκουράζονται; Με τέτοιο κρύο που έχει το δωμάτιο ούτε τα χέρια
τους δεν μπορούν να ζεστάνουν. Τα ακούω να τουρτουρίζουν και μου πονάει η
καρδιά. Εύχομαι να γυρίσουμε στο ζεστό σπιτικό μας και να δω τα παιδιά μου να
βρίσκουν το χαμένο τους χαμόγελο.
Χριστίνα, Γ5
Αγαπητό ημερολόγιο,
Σήμερα η μέρα μου στο ορυχείο ήταν πολύ εξαντλητική. Το σώμα μου βρίσκεται σε άθλια κατάσταση, πονάει πολύ και είναι γεμάτο πληγές. Το πέτρωμα είναι πολύ σκληρό και όλο και περισσότερο η δουλειά από μέρα σε μέρα γίνεται δυσκολότερη. Σήμερα έγινε κατολίσθηση, ευτυχώς όχι στο μέρος το δικό μου. Σκοτώθηκαν δέκα άνθρωποι. Αυτή τη φορά στάθηκα τυχερός. Όμως την επόμενη φορά, άραγε ποιος ξέρει; Θα επιζήσω; Δάκρυα κυλούν από τα μάτια μου. Μακάρι να τελειώσει γρήγορα κι αυτό το μαρτύριο. Να ζήσω κι εγώ λίγο ανθρώπινα. Η ζωή μου φεύγει και φεύγει γρήγορα, ψάχνοντας για χρυσό σε αυτό το άθλιο ορυχείο. Τα μάτια μου κλείνουν. Αύριο είναι μία άλλη μέρα.
Ίσως μία μέρα καλύτερη!
Θα δείξει!
Σήμερα ξύπνησα στις πέντε τα ξημερώματα, για να ετοιμαστώ να πάω στην δουλειά. Ήμουν
άρρωστος αλλά δεν γινόταν να πάρουμε άδεια, γιατί δε μας επιτρέπεται να λείψουμε από τη δουλειά και δεν
μπορούσα να χάσω τη μόνη πηγή εισοδήματός μου. Όταν έφτασα στο εργοστάσιο,
έπιασα κατευθείαν δουλειά. Η κατάσταση στο εργοστάσιο ήταν άθλια. Είχε πολύ
ζέστη και απαγορευόταν να κάνουμε διαλείμματα για να ξεκουραστούμε. Ο μισθός
ήταν ένα ψωμάκι και λίγα λεφτά που δεν ήταν επαρκή ούτε για ένα άτομο, παρ’ όλο
που έχω μια οικογένεια να φροντίσω. Σχολάω συνήθως στο 16ωρο και επιστρέφω
σπίτι το βράδυ. Η κατάσταση στο σπίτι δεν είναι ούτε αυτή καλή αφού δεν έχουμε λεφτά για
θέρμανση τον χειμώνα και το φαγητό δεν φτάνει. Όταν επιστρέφω σπίτι, το μόνο που θέλω να κάνω είναι να φάω και να κοιμηθώ αλλά ο χρόνος και τα χρήματα δεν
είναι αρκετά ούτε και γι’ αυτό.
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Σήμερα η μέρα μου ήταν πολύ κουραστική και εξουθενωτική, όπως είναι μια απλή καθημερινή μέρα της ζωής μου και της ζωής κάθε εργάτη που δουλεύει σε εργοστάσια και ορυχεία των πόλεων. Σήμερα αν και είμαι πολύ κουρασμένος διότι δούλευα 16 ώρες συνεχόμενα χωρίς σταματημό, ένιωσα την ανάγκη να κάτσω και να γράψω για τα πράγματα που με απασχολούν τώρα και για τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου για τον τρόπο ζωής μου. Θέλω να ξεφύγω από αυτή τη ζωή διότι είναι πολύ ανυπόφορη και καταθλιπτική. Δουλεύω 16 ώρες για λίγα χρήματα για να πάρω λίγο φαγητό για μένα και την οικογένειά μου. Το ίδιο κάνουν και η γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Δουλεύουμε για να πάρουμε ψίχουλα. Δεν ξέρω τι να κάνω, πρέπει όμως να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Πρέπει κάτι να γίνει, όμως μόνος δεν μπορώ να τα καταφέρω. Πρέπει να οργανωθούμε όλοι οι εργάτες και να επαναστατήσουμε για τα δικαιώματά μας, την οικογένειά μας και πάνω απ’ όλα τη ζωή μας! Κοίτα να δεις που κάποια παλιομηχανήματα κάνουν κουμάντο στη ζωή μας! Τέλος πάντων, πρέπει να πάω να κοιμηθώ γιατί είμαι πολύ κουρασμένος και πρέπει να κοιμηθώ γιατί σε 5 ώρες πρέπει πάλι να πάω στη δουλειά. Αντίο.
Σάββας, Λεωνίδας, Γ4
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Άλλη μία κοπιαστική μέρα τελείωσε. Σήμερα δούλευα 16 ώρες
συνεχόμενα και είμαι πτώμα στην κούραση. Επεξεργαζόμασταν κάποιες πρώτες ύλες
που μας ήρθαν προχθές και δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα. Αυτό το εργοστάσιο
στο οποίο δουλεύω δεν έχει καθόλου εξαερισμό και πιστεύω ότι αν δουλέψω εδώ για
πολλά χρόνια, θα κάνω κακό στην υγεία μου. Επιπλέον, οι μηχανές δεν έχουν
περίφραξη και φοβάμαι μήπως προκληθεί κάποιο ατύχημα σε εμένα ή σε κάποιο
συνάδελφό μου. Ελπίζω τα πράγματα να γίνουν καλύτερα αλλιώς σκοπεύω να γυρίσω
πίσω στο χωριό μου.
Μαρία, Γ1
Σήμερα πέρασα μια εξουθενωτική μέρα μέρα στη δουλειά. Ήταν πολύ απαίσια. Έπρεπε να κουβαλήσω πολλά κιλά φορτία και χωρίς κανένα διάλειμμα. Είμαι 16 ώρες χωρίς να φάω και χωρίς να πιω νερό. Το σώμα μου δεν αντέχει άλλο. Είναι γεμάτο με πληγές. Και το δωμάτιο που ζω είναι χωρίς τουαλέτα και χωρίς νερό. Όλα είναι κοινά και υπαίθρια. Τώρα το μόνο που θέλω είναι να πέσω για ύπνο αλλά αύριο πάλι θα πάω στο εργοστάσιο....
Aγαπητό μου ημερολόγιο.
Πριν από λίγο καιρό έφτασα στο Λονδίνο και το πρώτο που είδα στους δρόμους ήταν να περπατάνε ευγενείς και πλούσιοι άνθρωποι.
Τους είδα να κουτσομπολεύουν τα βιομηχανικά προϊόντα , δηλαδή, τα ατμόπλοια , τα φανάρια, το αυτοκίνητο , τις μοτοσυκλέτες , τις κινηματογραφικές μηχανές κτλ.
Αλλά, οι εργάτες και οι αγρότες που πήγαν;
Στην άκρη του πεζοδρόμου στέκεται ένας αστυνόμος, πήγα και τον ρώτησα:
- Καλησπέρα κύριε που πήγαν οι εργάτες και οι εργάτες ;
Και ο αστυνόμος μου είπε:
- Οι εργάτες και οι αγρότες, είναι στο εργοστάσιο , ακριβώς πέρα από τον μεγάλο Μπεν.
Κι έτσι καθώς πήγα να βρω το κτήριο που έβγαζε καπνό σαν τον καπνό της φωτιάς. Είδα ένα μικρό ορφανό παιδί που τα χέρια και το προσωπάκι του ήτανε μες το κάρβουνο, λες και βάφτηκε από μια μαύρη μπογιά.
Εγώ το λυπήθηκα και το έκρυψα στα σοκάκια της πόλης , στα βαρέλια του λιμανιού , του έδωσα την τυρόπιτα που έχω μαζί μου και η κοιλίτσα του αγοριού χόρτασε και το αγοράκι μου είπε :
- Ευχαριστώ κυρία.
- Παρακαλώ μικρέ.
- Πώς σε λένε;
- Με λένε John.
- Πόσο χρονών είσαι;
- 8 χρονών αγόρι.
- Πού είναι οι γονείς σου ;
- Οι γονείς μου πέθαναν από έναν τύφο από το ανθυγιεινό σπίτι μας.
- Ωχ, τι κακό έζησες.
- Άστα, από τότε που έμεινα μόνος δουλεύω όλη την ώρα μπροστά στα μηχανήματα του εργοστασίου.
- Δηλαδή;
- Δηλαδή, όλη την ώρα από το πρωί μέχρι το βράδυ είμαι στη βιομηχανία.
- Αμάν, τέλος πάντων.
- Λοιπόν, εγώ πρέπει να φύγω.
- Αντίο μικρό αγόρι.
- Αντίο κυρία.
Έτσι , συνέχισα τον δρόμο για τη βιομηχανία του Λονδίνου και όταν έφτασα εκεί, μπήκα μέσα .
Είδα εργάτες, άνδρες , γυναίκες, παιδιά να δουλεύουν όλη την ώρα.
Ξαφνικά , ένα χέρι ενός άνδρα με άγγιξε στον ώμο μου και…..
Όταν γύρισα απότομα το κεφάλι μου , είδα πρόσωπο με πρόσωπο το αφεντικό της βιομηχανίας.
Και αυτός με ρώτησε με απότομο και αυστηρό ύφος:
- Τι κάνεις εσύ εδώ ?
- Ποια είσαι εσύ?!
- Είμαι η Κωνσταντίνα και ήρθα εδώ για να δω τι γίνεται.
- Φύγε από το εργοστάσιό μου , αλλιώς θα φωνάξω την αστυνομία και θα φταις μόνο εσύ αν δεν με ακούς .
- Σιγά καλέ το χέρι μη μου σφίγγεις.
- Ε, τότε γιατί μπήκες μες τη βιομηχανία?
- Για να δω τι κάνουν οι μηχανές σας , πως λειτουργούν , τι δουλειές κάνουν και ψάχνω κι εγώ για δουλειά.
Κι έτσι τ ’αφεντικό της βιομηχανίας με οδήγησε στην αίθουσα με τη μεταλλουργία , όπου εκεί, οι εργάτες ασχολούνται με τα μέταλλα , μετά στο τούνελ με το ανθρακωρυχείο , στη σήραγγα με τα κάρβουνα , στο θάλαμο που φτιάχνουν τα αυτοκίνητα, στο θάλαμο που φτιάχνουν τα φώτα . Όλη τη βιομηχανία είδα μαζί με το αφεντικό της βιομηχανίας , όταν έφτασα στον θάλαμο , το αφεντικό μου άνοιξε την πόρτα και μου έδειξε έναν τεράστιο μηχανικό αργαλειό , ενώ στο καλαθάκι είχε νήματα, πολλά και μια χρυσή σαΐτα .
Το αφεντικό με ρώτησε αν θα ασχοληθώ με αυτόν. Εγώ του είπα το ναι και ασχολήθηκα από τις 8:00 το πρωί μέχρι τις 11:00 το βράδυ.
Όταν τελείωσα τη δουλειά μου, το αφεντικό μου έδωσε ελάχιστα χρήματα παρά την κούραση από τις τόσες ώρες που δούλευα.
Τώρα είμαι στο σπίτι ενός αριστοκράτη για να φροντίσω το παιδί του , επειδή το αφεντικό της βιομηχανίας δεν με θέλει άλλο πια και γι’ αυτό με έστειλε σε αυτόν τον ευγενή κύριο.
Είμαι περίφημη για την καλή τύχη μου, είμαι λίγο κουρασμένη και πανευτυχής.
Πριν λίγες ώρες, καθώς κοίμιζα το κορίτσι, άκουσα φασαρία έξω στον δρόμο. Οι εργάτες έχουν ξεκινήσει αυτές τις ημέρες απεργία και διαδηλώσεις για το 8ωρο της εργασίας και άρχισε ο πόλεμος μεταξύ της αστυνομίας και των εργατών.
Βγήκα για λίγο έξω στους δρόμους και κρύφτηκα κάτω από ένα βαρέλι, για να μη φάω κάνα ξύλο από την αστυνομία και σκοτωθώ.
Και ξαφνικά η αστυνομία άρχισε να κυνηγάει τους εργάτες και εγώ από το φόβο μου το έβαλα στα πόδια , κάποιος μου έβαλε τρικλοποδιά και έπεσα κάτω και διαλύθηκε το βαρέλι .
Η αστυνομία άρχισε να με επιτίθεται και εγώ άρχισα το τρεχαντήρι του λαγού.
Έτρεχα σε 10 δρόμους , 2 σοκάκια , 3 σταυροδρόμια και με λίγη τύχη κατάφερα και ξέφυγα από την αστυνομία και γύρισα σπίτι μου.
Πάλι καλά που σώθηκα από την αστυνομία αλλιώς αυτή θα με έριχνε με τα ρόπαλα στον φρικτό θάνατο.
Από δω και μπρος θα προχέχω, γιατί υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι θέλουν να εκμεταλλευτούν τον συνάνθρωπό τους.
Κωνσταντίνα, Γ6
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου