ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ: Δ. Αξιώτης, Η 'Αννα του Κλήδονα (Ζέρβου Ε., ΠΕ 02)

 

Σε ένα σύντομο κείμενο (περίπου 100-120 λέξεις), αφηγηθείτε την ιστορία που εκτυλίχθηκε κατά τη γιορτή του Αϊ-Γιαννιού και τις συνέπειές της από τη σκοπιά της Άννας. Πιο συγκεκριμένα: να διηγηθείτε σε πρώτο πρόσωπο τα συμβάντα, όπως τα βίωσε η κεντρική ηρωίδα, καθώς και τις σκέψεις και τα συναισθήματά της σε μορφή εσωτερικού μονολόγου.

Εργασία της Σταυρουλάκη Παρασκευής (Β5)

Ιούνιος μήνας, παραμονή του Αϊ-Γιαννιού, μέρα χαράς. Μαζευτήκαμε όλες οι κοπέλες και πήραμε το δρόμο προς το κέντρο του χωριού που θα συναντούσαμε και τους υπόλοιπους. Τα αγόρια, ανέμελα και ζωηρά, άναβαν φωτιές στα στενάκια συνεχίζοντας τις παλιές παραδόσεις. Αυτή η μέρα ήταν πολύ σημαντική, καθώς βάσει ενός εθίμου θα μπορούσε μια ανύπαντρη κοπέλα να βρει ένα στοιχείο για τον μελλοντικό της σύζυγο.

Πηδούσαμε επάνω στις φωτιές ανέμελα, σαν μικρά παιδιά, γεμάτες χαρά και με την ελπίδα ότι, αν το κάναμε σωστά, το αποτέλεσμα θα ήταν αληθές. Στη συνέχεια καθίσαμε όλοι μαζί γύρω απ’ τη φωτιά και αρχίσαμε να τραγουδάμε μελωδίες δικές μας που βγάζαμε εκείνη τη στιγμή από το μυαλό μας. Ονειρευόμασταν φανταστικά μέρη, ιστορίες αγάπης και σκεφτόμασταν  το μέλλον  μας, ακόμα και αν αυτό φάνταζε αδύνατο να συμβεί. Συναισθήματα χαράς, ευτυχίας και ελπίδας γέμιζαν τις ψυχές όλων μας κάνοντας τον χρόνο να σταματάει και τη νύχτα αυτή να μοιάζει μαγική!

Γελούσαμε, χορεύαμε, ευχαριστιόμασταν το κάθε λεπτό που περνούσε, γεμάτοι αισιόδοξες σκέψεις. Όταν η φωτιά έχασε πλέον τη φλόγα της και το σκοτάδι μας έλουσε μέσα του, είχε έρθει η ώρα να γυρίσουμε στα σπίτια μας, παίρνοντας μαζί μας από λίγη στάχτη απ’ ό,τι είχε απομείνει στην φωτιά. Όλες μας γεμίσαμε τις χούφτες μας και επιστρέψαμε στα σπίτια μας.

Μόλις έφτασα, έτρεξα στα κεραμίδια και φώλιασα τη στάχτη έτσι ώστε να μάθαινα επιτέλους αυτό που τόσο πολύ ποθούσα. Την επόμενη μέρα ξύπνησα νωρίς το πρωί και πήγα να δω τι είχε συμβεί. Δεν πίστευα στα μάτια μου!!!  Ένα σημάδι εμφανίστηκε και με γέμισε αισιοδοξία. Άρχισα να φωνάζω από τη χαρά μου, σηκώνοντας όλους τους χωριανούς για να μάθουν τα ευχάριστα. ‘Ήμουν πλημμυρισμένη από ενθουσιασμό και ικανοποίηση μετά από τόσο καιρό που περίμενα για ένα σημάδι.

Οι υπόλοιποι στο χωριό όμως δεν συμμερίστηκαν τον ενθουσιασμό μου και με κοιτούσαν σαν να έχω κάποιο πρόβλημα. Πολλοί με κορόιδευαν λέγοντας πως τρελάθηκα. Ούτε η ίδια μου η μάνα δεν με υποστήριξε. Έβαλε τα κλάματα και άρχισε να ρωτάει το Θεό γιατί επέτρεψε να συμβεί κάτι τέτοιο. Πληγώθηκα αρκετά από όλους τους σε σημείο που δεν ήθελα να δω κανένα. Ούτε μπορούσα να τους εμπιστευτώ πλέον. Με σκότωνε μέσα μου που όλοι με αμφισβητούσαν και με γελοιοποιούσαν, αλλά έπρεπε να συνεχίσω, παρά το τι πίστευαν για ‘μένα οι άλλοι. Δεν μπορούσα να αφήσω τέτοια ευκαιρία να χαθεί εξαιτίας τις συμπεριφοράς των γύρω μου. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν πόσο πολύ το περίμενα και για αυτό ήταν εύκολο να με κρίνουν.

Επισκέφτηκα όλους τους φούρνους που ήξερα, καθώς στα κεραμίδια είχα βρει ψίχουλα, που σήμαιναν ότι ο καλός μου θα ήταν αρτοποιός. Τίποτα!!! Δεν εύρισκα κανένα υποψήφιο σύζυγο, αλλά και πάλι δεν θα τα παρατούσα, για να αποδείξω σε όλους αυτούς στο χωριό ότι είχαν λάθος που με περιφρονούσαν. Έτσι συνέχιζα να ψάχνω, μέχρι να βρω επιτέλους το μεγαλύτερο πόθο μου στη ζωή. Μπορεί να ήταν δύσκολα αλλά ήμουν αποφασισμένη να μην το βάλω κάτω. Θα έκανα τα πάντα προκειμένου να πραγματοποιήσω το όνειρο μου … 

 

Εργασία της Λαζαρίδου Μαρίας (Β2)

   Ήταν παραμονή του Αϊ-Γιάννη του Κλήδονα. Πήγα λοιπόν και εγώ να μαζέψω τα υλικά, για να ανάψω τη φωτιά, ώστε να δω τον μελλοντικό μου γαμπρό. Μαζί με τις φίλες μου ανάψαμε τη φωτιά, μετά από πολύ περπάτημα, και τραγουδούσαμε επί ώρες.

    Όταν έσβησε η φωτιά και έμεινε η ζεστή στάχτη, περίμενα και εγώ τη σειρά μου για να πάρω με το αγαπημένο μου χρωματιστό πιάτο, που μου το είχε κάνει δώρο η αγαπημένη μου γιαγιά, τη στάχτη αυτή. Την πήρα, λοιπόν, χαρούμενη και τη σκέπασα με ένα παλιό πετσετάκι, για να μη φύγει και σκορπίσει από τον δυνατό αέρα. Το πήγα στο σπίτι μου προσεκτικά και με μεγάλη χαρά. Έπειτα, ανέβηκα στη σοφίτα, έβγαλα το κεφάλι και το χέρι μου από ένα μικρό παράθυρο που είχε πρόσβαση στα κεραμίδια και έριξα τη στάχτη. Στη συνέχεια, πήγα στο δωμάτιό μου, για να κοιμηθώ. Ήμουν πολύ αγχωμένη και γεμάτη αγωνία … με το ζόρι κοιμήθηκα!

   Το επόμενο πρωί ξύπνησα και έτρεξα κατευθείαν στο παράθυρο. Έμεινα έκπληκτη, όταν είδα ψίχουλα ψωμιού πάνω στις στάχτες. Άρχισα να τρέχω, «ψωμάς … ψωμάς … φούρναρης, καλέ … Να, ολοφάνερο σημάδι», φώναζα επιμένοντας να βγει όλη η γειτονιά για να το δει, να με πιστέψουν επιτέλους, για να μη με θεωρούν τρελή. Επιτέλους, είδα κι εγώ προκοπή!

   Από εκείνη την ημέρα, κάθε μέρα, ξυπνάω, στολίζομαι και πηγαίνω στους φούρνους, για να βρω τον μελλοντικό μου σύζυγο. Πού θα πάει; Κάποια στιγμή θα τον βρω …

 

Εργασία της Θεολόγου Δήμητρας (Β2)

Επιτέλους! Ο Αϊ-Γιάννης μού έδειξε σημάδι! Το σημάδι του γαμπρού μου! Ήρθε επιτέλους η μέρα που θα ξέρω ότι κάποιος θα με πάρει για γυναίκα του!

   Όλα ξεκίνησαν από χτες το βράδυ που πήρα τη στάχτη από τις φωτιές και την έβαλα στο σινί μου με την ελπίδα ότι κάτι θα γίνει και φέτος. Στον ύπνο μου είδα καβαλάρηδες, ιππότες … ονειρευόμουν ότι θα δω ένα σημάδι που θ’ αποδεικνύει ότι θα παντρευτώ, για να μη λέει η γειτονιά τα μύρια όσα που λέει πίσω από την πλάτη μου, να μη με βλέπουν και να λένε: «Η Άννα η τρελή». Θα δουν … Και είδανε.

   Όμως, αφού τόσα χρόνια δεν είδα κάτι, πώς είδα τώρα; Πώς γίνεται στα καλά καθούμενα να με θυμήθηκε ο Άγιος και να μου ‘δειξε σημάδι παντρειάς; Μήπως κάποιος χωριανός με λυπήθηκε και θέλησε να με κάνει να χαρώ ή μήπως θέλησε να με βάλει σε δυσκολότερη θέση και να μη γελάει μόνο αυτός, αλλά και όλο το χωριό για τη φάρσα που μου έκανε; Ποτέ δε θα μάθω. Εγώ πιστεύω πως κάποιος φούρναρης θα με παντρευτεί, σύμφωνα με το σημάδι, και πως θα ζήσω όπως όλες οι κοπέλες της παντρειάς.

Εργασία του Μαντζούρη Δημήτρη (Β2)

   Σήμερα είναι 24 Ιουνίου, γιορτή του Αϊ-Γιάννη του Ριζικάρη. Χθες ακολούθησα το έθιμο, όπως κάνω κάθε χρόνο, και έβαλα σε ένα σινί τις στάχτες από τις φωτιές που πηδήξαμε. Μετά, το σινί το τοποθέτησα στα κεραμίδια της σκεπής του σπιτιού μου ελπίζοντας ότι ο Αϊ-Γιάννης θα μου δώσει ένα στοιχείο για τον άντρα που θα πάρω.   Αχ αχ αχ! Πότε θα παντρευτώ κι εγώ η κακόμοιρη …

Τέλος πάντων. Αυτό που έγινε σήμερα το πρωί δεν το πίστευα ούτε κι εγώ! Όταν ξύπνησα, πήγα κατευθείαν να δω πώς είχε διαμορφωθεί η στάχτη, αλλά αντί γι’ αυτό είδα μερικά κομμάτια ψωμί αραδιασμένα πάνω σε αυτήν! «Φούρναρης!», φώναξα κατευθείαν. Οι άλλοι δεν το πίστεψαν, αλλά εγώ ήξερα πως ο άντρας που θα παντρευτώ θα είναι φούρναρης. Έτσι, πήρα σβάρνα όλους τους φούρνους του χωριού, χωρίς όμως την παραμικρή επιτυχία. Τώρα είναι βράδυ και σε λίγο θα κοιμηθώ. Θα ξαναδοκιμάσω αύριο …

Εργασία της Ζέρβα Χριστίνας (Β2) 

   Είναι 24 Ιουνίου, η γιορτή του Αϊ-Γιαννιού, και βάζω στο τζάκι ζεστή στάχτη, μήπως και βγάλει κανένα γράμμα από ένα όνομα ή έστω ένα επάγγελμα, για να δω ποιον θα παντρευτώ. Πέφτω κουρασμένη και σίγουρη αυτή τη φορά ότι κάτι θα βγει, κάτι καλό.

   Μόλις ξύπνησα, είδα ψίχουλα με λάδια στο τζάκι. Είμαι πολύ ευτυχισμένη, σίγουρα θα γίνει κάτι καλό αυτή τη φορά, έγινε το θαύμα. Πάω τρέχοντας έξω στη γειτονιά, πλέον θα με πιστέψουν όλοι ότι έχω δίκιο. Βγαίνω από την πόρτα τρισευτυχισμένη και φωνάζω στη γειτονιά: «Ακούστε, φούρναρης, καλέ! Θα παντρευτώ φούρναρη!». Είδα τη μητέρα μου να σταυροκοπιέται, νομίζω ότι την έπεισα τελικά και με πιστεύει, επιτέλους κάποιος βρέθηκε!

   Μέσα στις επόμενες μέρες θα πάω σε φούρνους, σε όσο πιο πολλούς μπορώ, για να βρω επιτέλους τον άντρα που θα παντρευτώ …

   Την ώρα που ήμουν σε έναν φούρνο, πρόσεξα κάτι παιδιά που με πήραν στο κατόπι. Οι γονείς μου ήρθαν να με πάρουν, μιας και δεν μπορούσα να συνεχίσω πια μόνη μου …

Εργασία της Καραντούκη Κωνσταντίνας (Β2)

   Πριν λίγες μέρες ήμουν στη γιορτή του Αϊ-Γιαννιού, ανάψαμε τρεις φωτιές στον δρόμο και τις πηδήξαμε άπειρες φορές μέσα σε γέλια και χαρές. Έπειτα, μάζεψα πολλή στάχτη σε ένα στρόγγυλο ταψί, το σταύρωσα τρεις φορές και το έβαλα στα κεραμίδια, σύμφωνα με το έθιμο, και έπεσα για ύπνο. Το πρωί ξύπνησα, ντύθηκα βιαστικά και πήγα να δω το ταψί. Ήταν ολοφάνερο πως θα παντρευτώ έναν φούρναρη, το έδειξε ο Αϊ-Γιάννης, κι έτσι άρχισα να φωνάζω από τη χαρά μου.

   Σίγουρα ο άντρας μου θα είναι φούρναρης, το ξέρω, γι’ αυτό και κάθε πρωί ντύνομαι, στολίζομαι, γιατί θα πρέπει να εντυπωσιάσω τον μέλλοντα σύζυγό μου. Έχω γυρίσει πολλούς φούρνους, αλλά ακόμη δεν τον βρήκα. Θα τον βρω όμως οπωσδήποτε, ο Αϊ-Γιάννης μου το φανέρωσε και δεν τον αμφισβητώ. Θα βρω σύντομα τον μελλοντικό μου σύντροφο …

 Περισσότερες εργασίες θα βρείτε στα σχόλια: