Άσκηση δημιουργικής γραφής 

    Να δώσετε ένα άλλο τέλος στο δημοτικό τραγούδι "Του γιοφυριού της Άρτας" σε πεζό λόγο (150-180 λέξεις). 

     Γ1 Ιωάννα 

         Όταν η γυναίκα του Πρωτομάστορα έμαθε πως ο άντρας της ήταν στεναχωρημένος, επειδή έχασε τη βέρα του κάτω στο γιοφύρι και δεν είχε ποιος να πάει να την ψάξει, προσφέρθηκε η ίδια να κατέβει να την βρει. Έτσι η γυναίκα του κατέβηκε και άρχισε το ψάξιμο. Οι μάστορες ήταν έτοιμοι να την χτίσουν ζωντανή, όταν ο Πρωτομάστορας έτρεξε και κατέβηκε κι ο ίδιος στο γιοφύρι.      

      Ο Πρωτομάστορας πήρε τη γυναίκα του αγκαλιά και της εκμυστηρεύτηκε τί είχε γίνει, της τα είπε όλα, τί είπε το πουλί, το σχέδιο που είχαν καταστρώσει και ότι όλο αυτό με τη βέρα ήταν ένα ψέμα. Τότε η γυναίκα του άρχισε να κλαίει κι ο Πρωτομάστορας της εξήγησε ότι το μετάνιωσε και πως δε θα μπορούσε ούτε να φανταστεί μια ζωή χωρίς αυτήν,  μια ζωή γεμάτη ενοχές και τύψεις.  

          Εν  τω μεταξύ οι μάστοροι, ακούγοντας τα παραπάνω, δίστασαν για μια στιγμή, αλλά αυτό δεν κράτησε για πολύ. Σκέφτηκαν τους κόπους τους και τότε, αφότου οι δισταγμοί κάνανε πέρα και η αποφασιστικότητα πήρε θέση, έριξαν το τσιμέντο και έχτισαν τον Πρωτομάστορα με τη γυναίκα του αγκαλιά.  Τα   τελευταία τους λόγια δεν ακούστηκαν δυνατά, παρά μόνο ψιθυριστά. Κάποια τελευταία λόγια αγάπης μεταξύ τους... 

 

   Γ1 Σοφία 

    Μια διαφορετική εκδοχή τέλους σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο στίχο και με ζευγαρωτή ομοιοκαταληξία.   

      "Βγάλε με Πρωτομάστορα, αλλιώς θα πω κατάρα, για το γιοφύρι το μικρό,που έφτιαξες με λαχτάρα".  

      Κι έφυγε ο Πρωτομάστορας, τρεμάμενη η ψυχή του, μην τυχόν καταστραφεί η κατασκευή του. 

      Όλη τη νύχτα δυστυχώς μάτι δεν είχε κλείσει, γιατί την όμορφη γυνή στα θεμέλια είχε χτίσει.

      Έφτασε έτσι εκεί γοργά δίχως κανείς να καταλάβει και γκρέμισε τη γέφυρα τη λυγερή να βγάλει.

      Και εκείνη μέσα στη χαρά πολύ ευτυχισμένη, σκέφτηκε όμως πως έπρεπε να μείνει εγκλωβισμένη.

      Ο πρωτομάστορας αρνήθηκε, την πήρε αγκαλιά, εξαφανίστηκαν απ' το χωριό εκείνη τη νυχτιά. 

       Την επομένη οι μάστορες ξυπνήσανε να πάνε, να δούνε το γιοφύρι τους που τόσο αγαπάνε.

       Νομίζανε όλοι, λοιπόν, πως ήταν τελειωμένο, που να ξεραν πως θα το δουν πάλι κατεστραμμένο.

      Όλοι δυσαρεστήθηκαν και θύμωσαν πολύ. Τους φώναξε όμως δυνατά με πίκρα το πουλί:

    "Αλίμονό σας άνθρωποι, τι άλλο πια να κάνω; Είσαστε απαράδεκτοι και με το παραπάνω.

       Κουράστηκα, βαρέθηκα, πάρτε τη γέφυρά σας, θα είναι όμως άσχημη η μοίρα δικιά σας".

     Τελείωσε έτσι το πουλί και πέταξε μακριά, κι οι μάστοροι ξεκίνησαν να παν στη ξενιτιά.  

         Μα θα τους έβρισκε ξανά η μοίρα η κακή. Γιοφύρι από τα χέρια τους δε στέριωσε ούτε εκεί!