ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ: Εντίτα Μόρρις, Τα λουλούδια της Χιροσίμα (Ζέρβου Ελ. ΠΕ 02)

 

Βρίσκεστε στη θέση του Αμερικάνου Σαμ. Μετά από την επίσκεψη στο νοσοκομείο και τη συγκλονιστική αφήγηση της Γιούκα για την ατομική έκρηξη στη Χιροσίμα, γράφετε ένα γράμμα στη μητέρα σας στην Αμερική, στο οποίο εκφράζετε τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας για όσα είδατε και ακούσατε κατά την παραμονή σας στη Χιροσίμα (100-120 λέξεις).

Εργασίες μαθητών/τριών

Αγαπητή Μητέρα,

Αυτόν τον καιρό, όπως ξέρεις, επισκέφτηκα την ιαπωνική πόλη της Χιροσίμα, την πόλη που έριξε η χώρα μας μια ατομική βόμβα. Γνώρισα κόσμο, αλλά και είδα πολλά πράγματα... Πράγματα που δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ.

Καταρχάς, μόλις έφτασα εκεί, γνώρισα τη Γιούκα, μια κοπέλα που ευτυχώς γλίτωσε από την έκρηξη αυτή. Πήγαμε στο νοσοκομείο της περιοχής να επισκεφτούμε τον άντρα της, τον Φούμιο. Όταν όμως φτάσαμε στο νοσοκομείο, δεν πίστευα στα μάτια μου. Το πρόσωπο του Φούμιο ήταν καρβουνιασμένο και παραμορφωμένο. Μα δεν ήταν μόνο αυτός. Υπήρχαν ένα σωρό άλλοι ασθενείς με παρόμοια τραύματα. Δεν θα πίστευα ποτέ πως είχε γίνει τέτοιο κακό, ακόμα και δεκαπέντε χρόνια μετά την έκρηξη. Μετά η Γιούκα μου διηγήθηκε το πώς πέθανε η μητέρα της, αφού πήδηξε μέσα σε ένα ποτάμι για να σωθεί. Ήταν συγκλονιστικό.

Τέλος, υποσχέθηκα σε αυτή ότι θα κάνω ό,τι μπορώ για να διαδώσω αυτό το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Αν μπορείς και εσύ να κάνεις κάτι, κάνε. Ελπίζω κάτι τέτοιο να μην ξανασυμβεί.

 

            Με Ευχές,

            Ο Γιος σου Σαμ

Δημήτρης Μ. (Β2)

 

Αγαπητή μου μητέρα,

  Όπως γνωρίζεις, βρίσκομαι στην Ιαπωνία, στη πόλη Χιροσίμα, όπου  έπεσε η πρώτη ατομική βόμβα. Παρόλο που βρίσκομαι εδώ λίγο καιρό, μπορώ να αισθανθώ τον πόνο όλων αυτών τον θυμάτων και  να κατανοήσω την απόγνωση στα μάτια τους. Είδα και συνειδητοποίησα πολλά πράγματα, και  πιστεύω ότι με αλλάξαν, με έκαναν να σκεφτομαι διαφορετικά.

   Επισκέφτηκα με την Οχάτσου και τη Γιούκα το νοσοκομείο στο οποίο νοσηλεύεται ο άντρας της. Ήταν σε τρομερή κατάσταση, χειρότερη απ’ ό,τι είχα φανταστεί. Το σώμα του, το πρόσωπό του, όλα ήταν παραμορφωμένα και έμοιαζαν σαν να προσπαθούσαν να φωνάξουν «ΒΟΗΘΕΙΑ», όπου και αν κοιτούσες. Και δεν ήταν μόνο αυτός, τόσοι ακόμα νοσηλεύονταν με την ίδια ακριβώς ασθένεια από τις επιπτώσεις της ατομικής βόμβας. Μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μου, έβλεπα ανθρώπους που υπέφεραν και κυριολεκτικά πέθαιναν από αυτή τη μόλυνση που κανένας δεν μπορούσε να προβλέψει  πότε θα εμφανιζόταν ή πώς θα έφευγε. Είχα παγώσει, δεν μπορούσα να κουνηθώ και ένιωθα την καρδιά μου να πιάνεται.

    Φεύγοντας, έμεινα μόνος με τη Γιούκα και είχα την ευκαιρία να μάθω τον φριχτό τρόπο με τον οποίο πέθανε η μητέρα της, καθώς και τις λίγες αναμνήσεις της από εκείνη τη μέρα. Το μόνο πράγμα που περνούσε  από το μυαλό μου ήταν ‘γιατί’... Γιατί όλοι αυτοί έπρεπε να το βιώσουν αυτό; Ποια ήταν η αιτία και ποιο το συμφέρον να συμβεί κάτι τόσο απάνθρωπο; Ποιος, πες μου ποιος κέρδισε και είναι περήφανος για αυτή την κατάσταση;

     Ο θυμός φουντώνει μέσα μου! Νιώθω ντροπή για ό,τι έκανε η χώρα μας και βαθύτατο πόνο! Το ξέρω ότι δεν πρέπει, αλλά μέσα μου αισθάνομαι υπαίτιος για τον θάνατο όλου αυτού του άμαχου και αθώου πληθυσμού!  Υπόσχομαι να διηγηθώ σε όλους όσα έμαθα εδώ και να τους κάνω να καταλάβουν την πραγματική έννοια της λέξης ‘Χιροσίμα’! Θα πρέπει να το κάνω, για να μπορέσω να αισθανθώ ελεύθερος, ότι έκανα το χρέος μου προς όλους αυτούς τους νεκρούς! Να μάθουν όλοι αυτές τις φρικαλεότητες, για να μην προσπαθήσουν ποτέ ξανά να τις επαναλάβουν για κανένα λόγο!

     Έπρεπε να τα βγάλω από μέσα μου και ήξερα ότι μόνο εσύ θα μπορούσες να με ακούσεις. Ελπίζω να περνάς καλά και να προσέχεις!

                                                                                                                                                 Με αγάπη,

                                                                                                                                                 Ο γιος σου

Παρασκευή Σ. (Β5)

  

   Αγαπητή μητέρα,

   Σου γράφω γιατί είμαι πολύ μπερδεμένος.

   Όταν έφτασα στην κατεστραμμένη πλέον Χιροσίμα, γνώρισα μια κυρία που την έλεγαν Γιούκα. Αυτή και ο άνδρας της έζησαν την τρομερή ατομική έκρηξη. Αυτή επέζησε, ενώ ο άνδρας της είναι στο νοσοκομείο με βαριά τραύματα. Αποφασίσαμε να πάμε να επισκεφτούμε τον άνδρα της, τον Φούμιο. Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο και μπήκαμε στο δωμάτιό του, κοκάλωσα, δεν μπορούσα να αντιληφθώ αυτό που έβλεπα. Όλο το πρόσωπο του Φούμιο ήταν καρβουνιασμένο και κάπως παραμορφωμένο από τη ραδιενέργεια. Ένας αθώος άνθρωπος, 15 ολόκληρα χρόνια μετά, ταλαιπωρείται ακόμα από εκείνη τη βόμβα που η χώρα μας αποφάσισε να ρίξει σε άμαχο πληθυσμό. Εκείνη την ημέρα η Γιούκα μου είπε την ιστορία της, το πώς η μητέρα της προσπάθησε να σωθεί, αλλά δεν τα κατάφερε. Ήταν τραγικός ο τρόπος και η απελπισία που είχαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, ώστε να πηδήξουν στο ποτάμι μήπως και σωθούν, μόνο που κάηκαν μέσα στο νερό. Η Γιούκα μου είπε ότι κάθε φορά που πάει αυτή ή κάποιος συγγενής  αυτών τον αδικοχαμένων ψυχών που βρίσκονται εκεί κάτω ή ακόμα και ένας απλός τουρίστας, αφήνουν ένα μπουκέτο λουλούδια για την ψυχή αυτών των ανθρώπων. Μαμά! την έβλεπα εκεί μπροστά μου σε  τραγική κατάσταση και το μόνο που της έλεγα με τύψεις και στεναχώρια ήταν ότι θα προσπαθήσω να πω σε όλο τον κόσμο για αυτό το τραγικό γεγονός που έγινε, που κάποιοι με το ‘έτσι θέλω’ σκότωσαν ανθρώπους, και όχι μόνο τους σκότωσαν, αλλά κυκλοφορούν ελεύθεροι και χωρίς καμία «ποινή».

   Από ό,τι καταλαβαίνεις, είμαι πολύ στενοχωρημένος από όλα αυτά που έμαθα και είδα. Εύχομαι στο μέλλον αυτοί που κυβερνούν τις χώρες και τους ανθρώπους να κατανοήσουν ότι οι ανθρώπινες ψυχές είναι πάνω από τα λεφτά, να μάθουν να παίρνουν αποφάσεις που ευνοούν τον λαό και όχι τον εαυτό τους και τα συμφέροντα τους και, τέλο,ς να μάθουν να μην είναι άπληστοι σε σχέση με τα χρήματα, αλλά και με το πόσο μεγάλο κομμάτι γης έχουν να κυβερνήσουν και, εν τέλει, αν είναι να μην το κυβερνούν σωστά, ας μην το κυβερνούν καθόλου!

    

 Με Αγάπη, από την πληγωμένη Χιροσίμα,

Ο γιος σου  

 Πηνελόπη Τ. (Β5)

 Αγαπητή μητέρα,

 Εδώ και μέρες είμαι στην Ιαπωνία, στην πόλη της Χιροσίμα, όπως ήδη ξέρεις. Γνώρισα αρκετά άτομα και είδα πολλά άσχημα πράγματα, που δεν τα εύχομαι σε κανέναν, που αν μου έλεγες κάτι τέτοιο θα έλεγα «Σιγά μην έχει συμβεί κάτι τόσο απάνθρωπο». Να όμως που τελικά υπάρχει και το είδα με τα μάτια μου.

 Ένα από τα άτομα που γνώρισα ήταν η Γιούκα, αυτή η κοπέλα ευτυχώς επέζησε από αυτήν την έκρηξη. Μία μέρα πηγαίναμε στο νοσοκομείο για να επισκεφτούμε τον άντρα της, τον Φούμιο. Μόλις τον είδα, η καρδιά μου σφίχτηκε, είχε καρβουνιασμένο και παραμορφωμένο από την ραδιενέργεια δέρμα. Αρκετοί άνθρωποι βρίσκονταν στην ίδια κατάσταση ή και σε χειρότερη.

 Όταν έφυγα από το δωμάτιο, έμεινα μόνος με τη Γιούκα, που μου αφηγήθηκε τον φριχτό τρόπο που πέθανε η μητέρα της. Αυτή η γυναίκα καιγόταν ολόκληρη και, όταν βούτηξε στη θάλασσα, ο πόνος και η φωτιά δεν έφυγαν και, όπως αρκετοί εκείνη την ημέρα, πέθανε με τον πιο απάνθρωπο τρόπο.

 Από ό,τι διαβάζεις αυτή την στιγμή πρέπει να έχεις καταλάβει τη θλίψη και τον πόνο που νιώθω. Είναι αλήθεια ότι μετά από δεκαπέντε χρόνια δεν περίμενα ότι θα υπάρχουν ακόμα τόσο φριχτές εικόνες, συναισθήματα και συνέπειες σε αυτούς τους αθώους ανθρώπους που πέθαναν αλλά και σε αυτούς που είναι σε άσχημη κατάσταση ή ακόμα και σε αυτούς που θρηνούν για τους άδικα χαμένους συγγενείς τους.

                                                                                                                             Με αγάπη,

                                               ο γιος σου.                         

  Χριστίνα Ζ. (Β2)

 

Περισσότερες εργασίες θα δείτε στα σχόλια